MEDYCYNA WSCHODU I TYBETAŃSKO-MONGOLSKA

(pochodzenie, historia, rozwój)

Na przestrzeni wieków – ze względu na podstawy teorii filozoficznych – Medycyny Wschodniej podzielił się na dwa kierunki:
1) kierunek rozwoju Medycyny Tradycyjnej hindusko-tybetańsko-mongolskiej
2) kierunek rozwoju Medycyny Tradycyjnej chińsko-wietnamsko-koreańskiej.

Kierunek systemu Medycyny Tradycyjnej hindusko-tybatańsko-mongolskiej pochodzi z XV – X wieku p.n.e. ze starożytnych hinduskich WED (Ajurweda), jako Medycyna Ajurwedyjska (nauka o życiu). Rozwój Medycyny Ajurwedyjskiej nastąpił głównie w kręgu krajów o ciepłym klimacie, a Tybetańska rozwinęła się w krajach o klimacie chłodniejszym, głównie w rejonie Gór Himalajów (VII – XVII wiek n.e.).

W początkach XVIII – XX wieku n.e., mongolscy lekarze przyczynili się do rozwoju Medycyny Tradycyjnej hindusko-tybetańskiej. Swoimi metodami leczenia oraz diagnozowania, wzbogacili Medycynę Tradycyjną, która została przeniesiona z Indii do Tybetu, i w ten sposób stworzyli ważne działa w zakresie własnej Medycyny Tradycyjnej.

Na podstawie poglądu wedyjskiego, ucząc się filozofii, logiki, sztuki, astronomii, Mongołowie wypracowali własny system Medycyny Tradycyjnej, diagnoz schorzeń, jak również metod leczenia. Natomiast na podstawie poglądu chińsko-tybetańskiego, mongolscy lekarze potrafili określić stan narządów wewnętrznych, ocenić stan zdrowia na podstawie badania pulsu, dokonywać zabiegów puszczania krwi, przyżegania i inne. W ten sposób mongolscy lekarze rozwijali Medycynę Tradycyjną hindusko-tybetańską na terenie Euroazjatyckim.

Pomimo różnić w tradycji i różnych rodowodów, metody diagnozowania oraz leczenia stosowane zarówno w Medycynie Zachodniej, jak i Wschodniej dążą do jednego celu: leczenie chorych i pomoc cierpiącym. Zapraszamy wszystkich, którzy potrzebują takiej pomocy.

Dżamsran Norovdondog
Prof. Medycyny
Tserenbaatar Jamsranjav
dr Specjalista Akupunktury